کلبه دیوانه

بنام نگارگرعشق.............. ........................................................... مراکـه خسته ی راهَم، به کلبــه مهمان کُن تو زخمِ کُهنه ی این دل،به عشق دَرمان کن قسم که نـه،بـه دوچشمانِ مستِ شهلایت زِالتـــــفات نگـــــاهی، تو نـذرِ مهـــــمان کن نـه اینـکه منّتِ بـاران، نمی کِشـــم، ......امّا کمــی تو بـارشِ لطفت، بـَرین نیســــتان کن مگو کـــه حــــالِ پریشـــانِ من، نمــی دانی غـزلســــرای سَــــرایم، مَـــرا غـزلخــوان کن بـه کُنــــجِ عُـزلتِ من، گـرگُـــذرکنـــی،گاهی طلب نمی کنـــم امّــــا.....تونیزاحســـان کن زِداغِ عشقِ تو ،درســـینه آتشـــم بَرپــاست دلِ کلبه دیوانه...

بنام نگارگرعشق.............. ............................................................... بـاده نوشـان، حُرمتِ میـــــخـانه هـارا، مشکنید بـاده ی جـان، نوشِ جـان،پیمـانه هــارا،مشکنید سرخوشـــانِ وادیِ ایّـــام،هــان.....، بـابُغضـــتان بُغضِ پنـهان مـانـده در، غمخـانـه هـارا، مشکنید می شود گـاهی اگرچـــــه، بـانگـاهی هم دل از ســــــاکنینِ عُزلتِ ویرانــــه هـــــــــارا، مشکنید مِنــــبرِ پیرِ خـرابـاتست و،حِکـــــمت هــــــای نغز حکــــمتِ این مِنبرو، پیـــــــرانـه هـــــارا،مشکنید عـاشـــقان، دُردانـه هـای، سـاقی ومیخـانـه انـد بـادورویی، عشقِ این دُردانـه کلبه دیوانه...

بنام نگارگرعشق............. .................................................... گمان مَبرکه شبی را،سحرکنم،بی مِی ازآســـتانِ غزلهـــا، گُـــذرکنــم، بی مِی ردیفِ هر شبِ شعرم، مِیَ ست باورکن نشد که قـافیه را، خوش اثرکنم بی می مجـــالِ عاشقیَــم را، عنـایتی ســــاقی مخواه آنکــه دَمی ر ا، ضررکنــم بی می به التفـاتِ نگاهت،به ســجده ام هرشب خطاست سجده به دَرگه،اگرکنم بی می طــــریقِ معـــــرفتَت را،جُــزین نمی دانم حـــــرام بـادم اگـر، این سفرکنم بی می قسم به میکده، خُمخانه،باده ات سـاقی زِهـــرچـــه غیرِ تو،ترکِ نظــرکنـم بی می جمالِ دوست چوهرشب،به دیده بنشیند چگونـه ب کلبه دیوانه...

بنام نگارگرعشق.................... ......................................................... افسانـه ی افسونِ خودو، غَفلتِ خوبشیم گم گشته ی صحرایِ پُراز، عِبرتِ خویشیم رودیـــم کـه دریـا، نبُوَد مقصـدمان، لیـــــک درکوه وکمر، والـه ازین، حسرتِ خویشـیم دلخسـته ودرمـانـده ،زِ شـبهای پریشــیم فــردا نکنــد مُعــجزه تـا، علّتِ خویشــــیم بـا زورقِ بشکســــته ، بـه دریـای پُرازموج آهیــم کـه گـاهی، زِ پِی نفرتِ خویشــیم اُف بـاد برآییـنه،کــه تـادیـد، بـه حق گفت آن دیوِ غروریـــم کـه بر، نخوتِ خویشـــیم مـارا، بـه حَـــرم راه نمودنـدو، نمـانـدیــــم بی شـکوه اسـیرِدلِ ،بی همّ کلبه دیوانه...